|
Plutarco
e il servo
-
da Aulo Gellio
Un servo furbastro di Plutarco cerca di sottrarsi ad una giusta punizione facendo leva sulle propensioni filosofiche del padrone; questi però gli risponde per le rime.
Cum
servus quondam gravissimum facinus commisisset, Plutarchus iussit eum
tunica exui loroque caedi. Dum verberatur, quaerimonias iactabat fletusque
fundebat, postremo verba obiurgatoria adhibuit atque ad dominum conversus:
“Scito - inquit - philosophum irasci turpe esse: tu enim, me praesente
et audiente, de iracundiae malis saepissime disseruisti. Nonne igitur
pudet te, qui philosophus dici vis, irae indulgendo, me plurimis plagis
multare?”. Tunc Plutarchus placide et leniter: "Num iratus ego tibi
videor? Num
me ira correptum esse opinaris? Mihi neque oculi, ut vides, truces sunt,
neque gestus inconsultos facio, nec quidquam quod mihi paenitendum vel
pudendum sit dico. Haec omnia, si ignoras, irae signa esse solent”. Et
ad eum qui servum caedebat converso sermone: “Interim - inquit - dum ego
atque hic de ira disputamus, perage quod tibi imperavi”. Adattamento
da Gellio, Noctes Atticae 1. 26
|
