|
Malvagità e ambizione sfrenata portano Tarquinio il Superbo sul trono di
Roma
Similitudo celeriter eos coniunxit. Tullia Minor ex sororis marito
quaesivit nonne regnum cuperet. Cum ille annuisset dixissetque se
facturum esse quidquid mulier imperavisset, statuerunt Arruntem
Tarquinium et Tulliam Maiorem necare. His occisis, iunguntur nuptiis,
non prohibente Servio sed ne quidem adprobante. Interdum Tullia ad aliud
scelus spectabat, ne gratuita praeterita parricida essent. “Di penates,
patris imago, domus regia et nomen Tarquinium te vocant regem. Nescio
cur moreris. Quid frustraris civitatem? Quid te ut regium iuvenem
conspici sinis?”. His aliisque verbis iuvenem instigat; itaque
Tarquinius prehensare auxilia aliquorum patrum, admonere paterni
beneficii et allicere donis iuvenes incepit; postremo, stipato agmine
armatorum, in forum inrupit. Inde omnibus prostratis pavore, in regia
sede sedens patres in curiam convocavit. Convenerunt extemplo, alii iam
ad hoc praeparati, alii novitate ac miraculo attoniti et nescientes quid
facerent.
Ibi Tarquinius Servium incusavit dicens eum servum esse serva
aliqua natum et post mortem parentis sui indignam, regnum occupavisse.
Da Livio, 1. 47 passim
|
